ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΕ ΜΗΔΕΝΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΜΕΣΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΜΈΡΕΣ ΠΟΥ ΈΡΧΟΝΤΑΙ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟΥ

Εδώ και 1 ½ χρόνο, μετά την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου και τα όσα έβλεπα να διαδραματίζονται στις Λαϊκές Αγορές της Αθήνας κυρίως, αλλά και άλλων πόλεων, μου ήρθε μια ιδέα. Την κουβέντιασα με γνωστούς και φίλους, οι αντιδράσεις ήταν διάφορες. Μερικοί συμφώνησαν και είπαν να το προχωρήσουμε, αλλά από τότε τίποτε. Ένας αριστερός μου ανταπάντησε πως “το θέμα δεν είναι να δώσεις σε κάποιον που πεινά ένα ψάρι, αλλά να τον μάθεις να ψαρεύει”.

 Όταν τον ρώτησα όμως τι κάνεις όταν αυτός που πεινά είναι σε τέτοια ηλικία που δεν μπορεί να ψαρέψει, δεν είχε απάντηση.

 Γι’ αυτό κι εγώ αποφάσισα να την μοιραστώ με όσο το δυνατόν περισσότερους μπορέσω, μήπως και βγει κάτι θετικό.

 Η ιδέα μου είναι η εξής : Όλοι έχουμε παρατηρήσει ότι στις γειτονιές μας, μπροστά στα σπίτια μας και τις πολυκατοικίες μας, κάποιοι έχουν φυτέψει από παλιά τα συμπαθή εσπεριδοειδή που λέγονται Νεραντζιές. Καλά δέντρα, κάνουν σκιά, κάποιοι ίσως κόβουν και μερικά για να φτιάξουν γλυκό του κουταλιού, αλλά όλα τα υπόλοιπα πέφτουν στο δρόμο και πάνε χαράμι. Δεν ξέρω αν η επιλογή του συγκεκριμένου είδους εξυπηρετεί και κάποιον άλλο σκοπό, γι’ αυτό θα μπορούσε να με ενημερώσει κάποιος γεωπόνος ίσως. Προτείνω λοιπόν, ενεργοί πολίτες με τη βοήθεια των Δήμων, να κεντρώσουμε το μεγαλύτερο μέρος των Νεραντζιών σε Λεμονιές, Πορτοκαλιές και Μανταρινιές. Έτσι, η κάθε γειτονιά, ο κάθε δρόμος της Αθήνας, αλλά και άλλων πόλεων, θα έχει ΔΩΡΕΑΝ τα Λεμόνια της, τα Πορτοκάλια της και τα Μανταρίνια της. Ίσως οι Δήμοι, θα μπορούσαν να βάζουν μερικούς από τους Υπαλλήλους του Πρασίνου ή της Καθαριότητας, να τα μαζεύουν και να τα διανέμουν, δωρεάν φυσικά, στους Δημότες τους που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη και που ίσως μάλιστα δεν θα μπορούν να τα μαζέψουν (ηλικιωμένοι άποροι ή χαμηλοσυνταξιούχοι).

 Περιμένω αντιδράσεις ή και άλλες προτάσεις προς δημοσίευση.